ΚΑΝ’ ΤΟ ΟΠΩΣ Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΜΟΥΖΑΚΗΣ

Άνθρωπος, Έλληνας, Νέος στην Ελλάδα της κρίσης του 2012!

Έχω ανάγκη να πιστεύω σε μια ιδέα.

Θέλω να ελπίζω σε κάτι που δεν είναι αδιέξοδο.

Χρειάζομαι όραμα, έμπνευση, αξίες, ιδανικά, πρότυπα!

Προσδοκώ κάτι καλύτερο!

Μια ομάδα “μικρών” ανθρώπων, έχουν κάνει απόβαση και κατέλυσαν το σύστημα.
Η κατάρρευση αυτή (και ασφαλώς δεν υποδεικνύω την οικονομική χρεοκοπία, μιλώ για κάτι πολύ μεγαλύτερο), σχεδιάστηκε πολύ πίσω στο χρόνο. Εκτελέστηκε με μαθηματική ακρίβεια, σε ορίζοντα δεκαετιών, με πιόνια όλους όσους κυβέρνησαν, εξουσίασαν, διοίκησαν άμεσα ή έμμεσα τα μυαλά μας -όχι απαραίτητα το κράτος-.
Το σχέδιο είναι μεθοδικό.
Δεν βιάζεται κανείς να δει τα αποτελέσματα.
Θα πρέπει μάλιστα να είναι τόσο αργό ώστε μια γενιά, να μην είναι σε θέση να προσδιορίσει και ιχνηλατίσει τα βήματα που έγιναν.
Είναι κάτι ανώτερο.
Ήταν στυγνός ο Henry Kissinger, στο βιβλίο του “Διπλωματία”, όταν το 1984 παρέδιδε απλά μαθήματα σκακιού και μακρόπνοου σχεδιασμού και εκτέλεσης!

Στη συγγραφή που αυτή τη στιγμή επιχειρείς να εισχωρήσεις, δεν επιχειρείται η δαιμονοποίηση των υπευθύνων -ή ανεύθυνων κατά μία άλλη σκοπιά-. Επιχειρείται η ανάδειξη της ουσίας: πως θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε όραμα, έμπνευση, αξίες και ιδανικά! Πως θα μπορέσουμε να πιστέψουμε σε μια νέα ιδέα. Πως θα επιτύχουμε την διέξοδο. Για μια ακόμη φορά στη ζωή μου, ίσως την σημαντικότερη από όλες, θα θυμηθώ την σημασία και τη δύναμη της περιφρόνησης. Όχι ασφαλώς της ιδέας που διεκδικείς, αλλά εκείνων των “μικρών” που σθεναρά εμποδίζουν το βλέμμα σου να ανοίξει στο μέλλον.

Αν είναι κάτι που κοστίζει σήμερα περισσότερο, είναι η χάλκευση των προτύπων που εμπνέουν τα νέα μυαλά και η φυσιολογική επακόλουθη απαξίωση ενός συστήματος στο οποίο οι νέοι σήμερα δυσπιστώντας, αναρωτιούνται: “εγώ θα φτιάξω τον κόσμο;” “είναι δυνατόν να αλλάξει ποτέ η νοοτροπία, το σύστημα, η προοπτική;”.
Η απάντηση είναι: “ναι! Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο!” Και δεν θα τον αλλάξω απαιτώντας να αλλάξουν οι άλλοι πρώτα. Θα τον αλλάξω χτίζοντας με σθένος ένα ίδιο πρότυπο σκέψης και δράσης και επιχειρώντας να παρασύρω και άλλα μυαλά να συμβαδίσουν. Δημιουργώντας ένα κύμα καινούριων ανθρώπινων προτύπων, που θα εμπνεύσουν και θα συμπαρασύρουν τους υπόλοιπους σε ένα μικρό ρεύμα -φιλοδοξώ να γίνει τσουνάμι- αλλαγής του σύγχρονου ελληνικού κόσμου!
Έμπνευση αυτής της ιδέας, είναι μία μεγάλη μορφή που ποτέ όμως δεν έγινε προβεβλημένο πρότυπο.
Ο Ελευθέριος Μουζάκης.
Ένας Έλληνας που θα έπρεπε να αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο, σε όλα τα ελληνικά σχολικά βιβλία πολιτικής οικονομίας και ιστορίας. Ο μοναδικός ίσως Έλληνας που έβλεπε -δυστυχώς απεβίωσε το 2006- το κράτος, το σύστημα, την καταβολή των φόρων, ως μέγιστη τιμή και με υπερηφάνεια δήλωνε ότι ήταν πρώτος στον κατάλογο των Ελλήνων φορολογούμενων. Μία επιχειρηματική μορφή που ποτέ δεν αποτέλεσε εστία οποιουδήποτε κοσμικού σχολίου και επίσης καμάρωνε (σαν άλλος Ιάπωνας, που θεωρεί ότι είναι ύβρης και ντροπή -μέχρι αυτοκτονίας- οι εργαζόμενοί του να έχουν συσσωρευμένα παράπονα, ώστε να απεργούν ) ότι οι χιλιάδες εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις του -τους οποίους αγαπούσε και σεβόταν-, ποτέ δεν αισθάνθηκαν ότι πλήττονται τα εργασιακά τους δικαιώματα. Ούτε μία μέρα απεργία!
Σε μια κοινωνία που η “λαμογιά” και ο γρήγορος πλουτισμός, αποτελούν το πρότυπο και το ιδανικό των νέων, η ανθρώπινη και επιχειρηματική αυτή μορφή, τείνει να χαρακτηριστεί από το σύστημα “γραφική”. Αγνώμονες σήμερα οι νέοι, θα χρησιμοποιούσαν τον χαρακτηρισμό: “είναι στον κόσμο του” ή “δεν υπάρχει”!

Πράγματι λοιπόν: «δεν υπάρχει», αλλά με την κυριολεξία της φράσης!
Δεν υπάρχει γιατί δεν είμαστε -και δεν φρόντισε κανείς να μας καταστήσει- ικανοί να αντιληφθούμε το μέγεθος του ανθρώπου και της ιδέας μαζί!
Δεν υπάρχει, γιατί όλο το σύστημα (πολιτική/οί, ενημέρωση/Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, επιχειρείν) είναι πολύ μικροί! Τόσο μικροί που μια τόσο μεγάλη ιδέα, δεν έχει χώρο σε αυτά τα μυαλά για να την χωρέσει!

Η αξία:

Τίμιος επιχειρηματίας!

«Στο αν θα μπορούσα να εμφανίσω μικρότερα εισοδήματα, σας λέγω ότι ο καθένας μπορεί.
Είμαι όμως από τους ανθρώπους που έχουν αρχές και που φροντίζουν στη ζωή τους να είναι συνεπείς σε αυτές.

Σημειώστε ότι ανέκαθεν θεωρώ το κράτος σαν συνέταιρό μου.
Εγώ εργάζομαι στις επιχειρήσεις μου και είναι υποχρέωσίς μου να δώσω κατά την αναλογία μου στο κράτος, τα μέσα για να μου παρέχει τις ύψιστες υπηρεσίες που χωρίς αυτές ούτε επιχειρήσεις, ούτε επιχειρηματίες, είναι δυνατόν να υπάρχουν.

Χαίρομαι για τη φήμη που λέτε ότι έχω του σύγχρονου επιχειρηματία κ.λπ.
Πράγματι θεωρώ καθήκον μου να σκέπτομαι και να ενεργώ σαν σωστός σύγχρονος άνθρωπος και επιχειρηματίας.

Είμαι περήφανος γι” αυτό και προσπαθώ να το εφαρμόζω στην πράξη στις σχέσεις μου με το Δημόσιο, με το προσωπικό και με όλους που συναλλάσσονται με τις επιχειρήσεις μου.
Τελειώνοντας μπορώ να σας συνοψίσω τα πιστεύω μου ως εξής: Εργάζομαι και μάχομαι πάντα σαν αθάνατος, αλλά σκέπτομαι πάντοτε για τους γύρω μου σαν θνητός»

Η ιδέα:

Σε μία από τις ελάχιστες συνεντεύξεις που έδωσε ποτέ ο Ελευθέριος Μουζάκης, είπε:

Δημοσιογράφος: Έχετε πει ότι «τέχνη δεν είναι μόνο να δημιουργείς εσύ, αλλά να δημιουργείς και άλλους, όπως τα στελέχη που σε περιβάλλουν».
Ελ. Μουζάκης: Είναι αλήθεια. Ένα από τα μυστικά της επιτυχίας μου ήταν και η δημιουργία ικανών στελεχών.

Είναι μια ιδέα, η δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων που θα παρακινήσουν – εμπνεύσουν μια ομάδα ανθρώπων να μετατρέψουν την αξία του δικού σου επιχειρείν, σε πρότυπο του δικού τους επιχειρείν αύριο. Του δικού σου πράτειν, σε πρότυπο δικού τους πράτειν αύριο. Πράτειν σε οικογενειακό επίπεδο, πράτειν στο πλαίσιο φιλίας, επικοινωνίας, σεβασμού και τόσα άλλα πράτειν!

Είναι μια μεγαλύτερη ιδέα, η προσπάθεια ανάδειξης και των υπολοίπων αξιών που βρίσκονται πίσω από την προσπάθεια υλοποίησης της προσωπικής φιλοδοξίας, πέραν της οικονομικής ανάπτυξης.

Είναι η μέγιστη ιδέα, η πίστη ότι εγώ, έχω τη δύναμη λειτουργώντας ως παράδειγμα, μπορώ να συμβάλω και τελικά να αλλάξω τον κόσμο! Μπορώ να τον αλλάξω με την δική μου δράση αλλά και δημιουργώντας και άλλους γύρω μου με τον ίδιο τρόπο σκέψης!

Σήμερα, είναι σύνηθες και τετριμμένο πια: θεωρίες συνωμοσίας ολοένα και περισσότερο αναπτύσσονται, χαρακτηρίζονται γραφικές και μαζί τους συμπαρασύρουν και εκείνους που τις εκπορεύουν αλλά και υιοθετούν.

Έχω ανάγκη και αποφασίζω να διαγράψω τη δική μου πορεία!

Κωνσταντίνος Μητρόπαπας