ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΑΜΥΝΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΙΣ ΤΟΜΕΣ ΡΙΖΙΚΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ!

«Όλοι σκέφτονται ν’ αλλάξουν τον κόσμο, κανείς όμως δεν σκέφτεται ν’ αλλάξει τον εαυτό του.»

-Leo Tolstoy

Είναι εύκολο να αναγνωρίζουμε τα λάθη των άλλων, να ασκούμε κριτική και να κρυβόμαστε πίσω από αυτά, υποβαθμίζοντας ή σκεπάζοντας εκείνα των οποίων υπαίτιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι!

Πόσο έτοιμοι είμαστε, παραλλήλως της ανωτέρω διαδικασίας, να αναγνωρίσουμε τα δικά μας λάθη και να δώσουμε προτεραιότητα στην αλλαγή που θα ξεκινήσει από το δικό μας “αποτύπωμα”;
Τη προσωπική, επαγγελματική, κοινωνική, οικογενειακή ζωή, τους όποιους κοινωνικούς ρόλους υιοθετούμε και εκπληρώνουμε καθημερινά, χαράσσοντας πορεία και αποτελώντας πρότυπο για ομάδες άλλων ανθρώπων γύρω μας!

Ο θεσμός της οικογένειας, ανέκαθεν ήταν ένας ισχυρός μηχανισμός άμυνας, ένα προπύργιο ηθικής και αξιών (διαφορετικό από οικογένεια σε οικογένεια, όμως πάντα ένας πυλώνας πρωτογενών ανείπωτων αρχών), ένα κοινωνικό εργαλείο συνοχής, που λειτουργούν ανασταλτικά σε κάθε “σειρήνα” διάβρωσης και διαφθοράς, σε κάθε κάλεσμα απόκλισης από την ευθεία γραμμή!
Το σχολείο, η παρέα, οι άλλες κοινωνικές εντάξεις (αθλητικά – πολιτιστικά σωματεία κλπ), ασφαλώς έχουν το συμπληρωματικό τους ρόλο -πολύ σημαντικό πολλές φορές-, όμως είναι αδύνατο να τεθούν επικεφαλής, αδύνατο να υποκαταστήσουν την οικογένεια.
Κάθε φορά που ένα νέο ερέθισμα, μία περίσταση, ένας “πειρασμός”, τείνει να παρασύρει κάποιον να εξοκείλει, η οικογένεια είναι εκείνη που ασκώντας την πρωταρχική της άτυπη επιβολή, “χαστουκίζει” το υπό επιρροή μέλος και “πιάνοντάς το από το αυτί” το οδηγεί ξανά στο σωστό δρόμο!

Τι συμβαίνει όμως, όταν εμείς οι ίδιοι, έχουμε γίνει ο εχθρός;

Εξετάζοντας τις επιπτώσεις της αλλοίωσης που επέφερε σε όλους τους τομείς, η λαίλαπα της σύγχρονης Ελληνικής παθογένειας, δεν θα δυσκολευτούμε να αναγνωρίσουμε στοιχεία διαφθοράς και παρέκκλισης, ακόμη και στις δομές – λειτουργίες της ίδιας της οικογένειας.
Ο δρόμος της αρετής δεν είναι πάντα εκείνος που η σύγχρονη οικογένεια υποδεικνύει ως πρότυπο, στα νεαρά μέλη της και ως ντόμινο σε πλήρη δράση… το κατρακύλισμα, σταματημό δεν έχει.

Σήμερα λοιπόν, άθελά μας, ως ταγοί οικογενειών που γαλουχούν νέα μέλη, έχουμε ήδη διαβρωμένα μυαλά και, όσο και αν δεν το παραδεχόμαστε, δεν είμαστε πάντα ακέραιοι και άτεγκτοι. Δεν αποτελούμε το ιδανικό πρότυπο.
Κάνοντας ένα βήμα πιο πέρα, θα έλεγα ότι η σύγχρονη οικογένεια, ενώ εξακολουθεί στην καθημερινότητα και σε βραχυχρόνια εξέταση να αποτελεί έναν ανασταλτικό παράγοντα της καθημερινής διαφθοράς (ναρκωτικά, ποτά, κακές παρέες… ), υποδεικνύοντας πάντα το “σωστό”, αυτό το σωστό, δεν ταυτίζεται με εκείνο που πρεσβεύουμε για το μέλλον των παιδιών μας και ουσιαστικά σε μακροχρόνια εξέταση, αποτελεί ισχυρό εμπόδιο στις τομές ριζικών αλλαγών που απαιτούνται.
Ισχυρό εμπόδιο, γιατί η οικογένεια δεν έχασε το ρόλο της, δεν έχασε την επιρροή της, δεν παραμερίστηκε και κάτι άλλο υποκατέστησε τα θεσμικά της καθήκοντα.

Τα νέα μέλη, τα παιδιά μας δηλαδή, είναι εκείνα που μπορούν ν’ αλλάξουν τον ρου της ιστορίας και της εξέλιξης της Ελληνικής κοινωνίας.
Είμαστε εμείς, εκείνοι που ζητούμε τομές και στρεφόμαστε -παραλλήλως των προσπαθειών άμεσης αλλαγής των πραγμάτων σήμερα- να συντελέσουμε στην ουσιαστική αλλαγή, εστιάζοντας στο πως θα θωρακίσουμε και θα εξοπλίσουμε κατάλληλα τα σημερινά παιδιά, ταγούς (επιχειρείν, πολιτικής, επαγγελματίες, οικογενειάρχες, φίλους, κλπ) του 2030, ώστε να έχουν τα εφόδια να χτίσουν τον κόσμο που τους αρμόζει, μόνοι τους.
Την ίδια στιγμή όμως, την οποία στα σχολεία πλέον θα τους διδάσκουμε τρόπους να κάνουν ένα άλμα στο μέλλον, η ίδια τους η οικογένεια, ως ενεργό τμήμα της παθογένειας, θα αντιδρά με σθένος, ξεθωριάζοντας τις αξίες, το όραμα, την ηθική και παρέχοντας πρότυπα, που θέλουμε να γίνουν… παρωχημένα!!!
Πρέπει να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, να φύγουμε από την καθημερινότητα της δικής μας ζωής και να κοιτάξουμε με ενδιαφέρον πως οι πράξεις μας θα εμπνεύσουν τις νέες γενιές να αξιώσουν κάτι καλύτερο!
Είδαν τα παιδιά μας, να μην τα πετάμε από το παράθυρο του αυτοκινήτου τα σκουπίδια μας, κινούμενοι στην Εθνική οδό και σήμερα θεωρούν αδιανόητο τα ίδια να υιοθετήσουν τέτοια συμπεριφορά. Καθημερινά βλέπουν τα πρότυπά τους (εμάς) και συγκροτούν ανάλογα τον χαρακτήρα τους.

Είναι σίγουρο ότι κάτι δεν κάναμε καλά και τώρα θα πρέπει με τόλμη να το δεχθούμε!

Αν το τολμήσουμε, θα το αλλάξουμε!

Έχουμε άραγε τη δύναμη που απαιτείται, ώστε να δούμε μέσα στο σπίτι μας, τι κάνουμε λάθος;

Κωνσταντίνος Μητρόπαπας