ΠΑΡΑΚΙΝΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΟΝΤΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΜΥΑΛΑ!

Όταν δεν έχεις όρεξη ν’ ασχοληθείς… βγάζεις μια απαγόρευση!

Αν όμως δεν γνωρίζεις την ανθρώπινη ψυχολογία… είναι πολύ πιθανό να επιτύχεις ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα!

Προσφάτως, στο κολυμβητήριο το οποίο περνώ καθημερινά τις πρώτες πρωινές μου ώρες, με έκπληξη αντίκρισα μια ανακοίνωση:

«Γνωρίζουμε στους κολυμβητές και στις κολυμβήτριες ότι η χρήση σαμπουάν απαγορεύεται στο εξής! Η επιχορήγηση του Δήμου από τον κρατικό προϋπολογισμό έχει σταματήσει και αυτό έχει σαν συνέπεια την έλλειψη πόρων! …»

Η σκέψη μου αμέσως εστιάστηκε στη λέξη: «Απαγορεύεται» και συνειρμικά προχώρησε στις επιπτώσεις του εντοπισμού παραβατών, την δημιουργία ενός πόλου έλξης των μικρότερων ηλικιών να επαναστατήσουν, αντιδράσεις κλπ.
Σύντομα έφτασε στ’ αυτιά μου, η προσπάθεια κάποιων κυριών μεγαλύτερης ηλικίας, να συλλέξουν υπογραφές, να αντιταχθούν στην «απαράδεκτη απαγόρευση»! Πιθανών μάλιστα, κάποιες από τις κυρίες αυτές, να μην χρησιμοποιούσαν καν το ντουζ μετά τη κολύμβηση, αφού προσερχόντουσαν και αποχωρούσαν με το μπουρνούζι φορεμένο (κατοικούν ακριβώς δίπλα στο κολυμβητήριο), κατόπιν όμως της απαγόρευσης, έγιναν φανατικοί χρήστες του.

Εξετάζοντας μία μόνο από τις συνιστώσες της ανθρώπινης ψυχολογίας, αρκεί κανείς να θυμηθεί την αξιοποίηση αυτής από τον Ιωάννη Καποδίστρια, στην καθιέρωση της πατάτας στο νεοσύστατο τότε Ελληνικό κράτος, στις 14. Ιανουαρίου του 1828.
Ως σκεπτόμενος πολιτικός άνδρας (ένας από τους ελάχιστους μέχρι σήμερα), εξέτασε αρχικά την παράμετρο της ανάγκης να μη μοιραστεί δωρεάν (τσάμπα) στον λαό της χειμαζόμενης τότε Ελλάδος, γιατί κανείς δεν θα το καταδεχόταν, πιστεύοντας ότι είναι εξαιρετικά μικρής αξίας!
Χρησιμοποιώντας λοιπόν τις τεχνικές του Φρειδερίκου του Μέγα της Πρωσίας και του Πάρμαντ της Γαλλίας, διέταξε οι πατάτες να ξεφορτώνονται δημόσια στις αποβάθρες του Ναυπλίου και να φυλάσσονται με ισχυρή φρουρά. Αυτό ερέθισε το ενδιαφέρον των Ελλήνων, οι οποίοι σκέφτηκαν: «Για να φυλάσσονται τόσο καλά θα έχουν αξία»… και με εξαιρετική δεξιοτεχνία ανακάλυπταν τρόπους να κλέβουν τσουβάλια. Οι φρουροί (κατ’ εντολή του Κυβερνήτη της Ελλάδος), έκαναν πως δεν βλέπουν τι συνέβαινε, έως ότου οι αποβάθρες άδειασαν και με τον τρόπο αυτό η θρεπτική πατάτα -που ο Καποδίστριας εντέχνως μας γνώρισε-, μετεξελίχθηκε σε εθνικό προϊόν.
Στην περίπτωση του κολυμβητηρίου, είναι σίγουρο ότι η απαγόρευση, θα φέρει ανεξέλεγκτα αποτελέσματα, τέτοια που φέρνουμε στο μυαλό μας κάθε φορά που προσπαθούμε να δούμε, τι δεν πήγε καλά στην Ελλάδα και διαλύθηκαν τα πάντα. Τι δεν πήγε καλά και εξαφανίστηκε η παραγωγική δραστηριότητα, ενώ ιδέες υπάρχουν και πάντα ο Έλληνας ήξερε να μοχθεί!

Ασφαλώς υπάρχουν και πολλές άλλες συνιστώσες που επηρεάζουν απίστευτα την ανθρώπινη συμπεριφορά. Είτε μεμονωμένων ατόμων, είτε των ίδιων ως μέλη ομάδων με διάφορους κοινωνικούς ρόλους κάθε φορά.

Απλώς αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν η ανακοίνωση έγραφε:
«Αγαπητοί κολυμβητές, διαπιστώνοντας καθημερινά την αγάπη σας για την κολύμβηση, με γνώμονα την ενεργό συμβολή σας ώστε το κολυμβητήριό μας να είναι ανοιχτό στους δύσκολους καιρούς που διερχόμαστε, σας καλώ να ανταλλάξουμε ιδέες που θα οδηγήσουν σε λύσεις!
Το Σάββατο στις 11:00, παρακαλείστε να είστε όλοι εδώ…
Ο Δήμαρχος …»
και ακολουθούσε μια ειλικρινής συνάντηση, στην οποία ο κάθε κολυμβητής, θα ερχόταν μπροστά στις επιπτώσεις πράξεων. Μια επεξήγηση της οικονομικής αδυναμίας, λόγω διακοπής της κρατικής επιχορήγησης, μια παράθεση των κολυμβητηρίων της Ελλάδος που για τους ίδιους λόγους είναι ήδη κλειστά αλλά και μια αναλυτική προσέγγιση συγκεκριμένης συμβολής των κολυμβητών.
Και αναρωτιέμαι επίσης, υπάρχει κάποιος κολυμβητής, που δεν θα άκουγε;
Κάποιος κολυμβητής που θα ενημερωνόταν ότι το κόστος της ενέργειας για τη θέρμανση είναι περίπου € 1.500,- την ημέρα με την υφιστάμενη λειτουργία, αν όμως συναινέσουν όλοι και η θερμοκρασία του νερού από τους 25,5°C που είναι σήμερα, τροποποιηθεί στους 24,5°C, αυτό σημαίνει περίπου εξοικονόμηση € 300,- ημερησίως, ενώ παράλληλα αν περιοριστεί λίγο η χρήση του ζεστού νερού στα αποδυτήρια, θα εξοικονομηθούν ακόμη € 250,- ημερησίων… και αυτό σημαίνει ότι η πισίνα θα μπορέσει να είναι ανοικτή… και θα αντιδρούσε;

Δεν είναι όμως μόνο το κολυμβητήριο το θέμα.
Είναι τα πάντα γύρω μας.

Συνέδεσε κανείς, την τακτική δήθεν αλληλεγγύης, να δίνονται τα εισιτήρια πολλαπλών διαδρομών των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, σε επόμενους επιβάτες, με την επίπτωση: νέες προσλήψεις ελεγκτών, έλλειψη πόρων για γραμμές μη συμφέρουσες, αραίωση ή και κατάργηση δρομολογίων, νέους φόρους, κούρεμα συντάξεων κλπ;
Ποιος πολίτης θα συνέχιζε μια τέτοια τακτική; Η συνειδητοποίηση, κοστίζει λιγότερο στην τσέπη και τη ζωή του Έλληνα και το έχει ιδιαίτερη ανάγκη αυτό, κυρίως σήμερα.

Επιστρέφοντας στο θέμα… χρειαζόμαστε πραγματικούς ηγέτες, σκεπτόμενους ανθρώπους, που έχουν όραμα Ελλάδας και ασφαλώς όχι να διδάξουν στο Harvard: «πως καταστρέφεται η δομή μιας χώρας»!

Αναρωτιέμαι τέλος, αν ένας έλληνας πρωθυπουργός, στο ξεκίνημα της θητείας του, καλούσε αυτοβούλως ανεξάρτητο διεθνώς αναγνωρισμένο οικονομικό φορέα, για κείνον και όλους τους υπουργούς του, να γίνει έλεγχος, καταγραφή και δημοσιοποίηση όλης της περιουσίας αυτών και των περί αυτών και στη διάρκεια της θητείας του στο τέλος κάθε έτους συνέβαινε ακριβώς το ίδιο, με συγκρίσεις και επιπτώσεις, δεν θα αποτελούσε ειλικρινή έκφραση, του: «Αγαπώ τον τόπο μου, σέβομαι τους πολίτες του και θέλω να προσφέρω πραγματικά»;
Αν οποιαδήποτε στιγμή, οποιαδήποτε δημοσιοποίηση θεμάτων διαφθοράς ανθρώπων της κυβέρνησης, οδηγούσαν τον πρωθυπουργό να θέσει εκτός βουλευτικής ασυλίας τον εμπλεκόμενο και σε διαθεσιμότητα από τα κοινά καθήκοντά του, μέχρι να ξεκαθαρίσει το όνομά του (με τάχιστες νομικές διαδικασίες), με επιβεβλημένη απολογία ή δημόσια επανόρθωση στις περιπτώσεις πλάνης… δεν θα οδηγούσαν στην παρακίνηση και έμπνευση των πολιτών να προσφέρουν τα μέγιστα στο επιδιωκόμενο νέο ξεκίνημα;

Είναι καιρός να απευθυνθούμε σε ανθρώπους, με ανθρώπινη προσέγγιση!

Πρέπει να βρούμε τρόπους, να εμπνεύσουμε εκείνο που επιδιώκουμε και να παρακινήσουμε μυαλά! Μόνο τότε, θα πετύχουμε πραγματικό αποτέλεσμα!

Κωνσταντίνος Μητρόπαπας

(δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Autospecialist, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2012)